WWR/REWALIDACJA

WCZESNE WSPOMAGANIE ROZWOJU DZIECKA

Prowadzący - Ewelina Tokarska ,Iwona Pecyna , Agnieszka Pietrasik, Bernadeta Mikołowska, Ilona Oleksik

Podstawą do objęcia dziecka zajęciami WWR jest opinia o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju. Opinię tę wydaje zespół orzekający z publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej. W skład takiego zespołu wchodzą pedagog, psycholog, logopeda oraz inni specjaliści dobrani w zależności od konkretnego przypadku.

Wczesne wspomaganie rozwoju (WWR) to zespół działań i aktywności przeznaczony dla dzieci od urodzenia do momentu rozpoczęcia nauki w szkole. Terapia WWR ma na celu niwelację różnic w rozwoju różnych umiejętności pomiędzy dzieckiem z zaburzeniami a dziećmi uznanymi za rozwijające się prawidłowo. Zatem w zajęciach WWR mogą uczestniczyć dzieci, u których podejrzewa się różnego typu nieprawidłowości rozwojowe. Na przykład autyzm, niedosłuch , problem ze wzrokiem, problemy z nawiązywaniem relacji społecznych, problemy komunikacyjne np. opóźniony rozwój mowy czy problemy z wykonywaniem czynności samodzielnie przez dziecko.

Jako formę niwelacji niepełnosprawności i zaburzeń terapia WWR oferuje zajęcia, które dobiera są indywidualnie do potrzeb dziecka. Są to między innymi zajęcia logopedyczne, integracja sensoryczna, opieka logopedy, zajęcia z pedagogiem, rehabilitacja.

REWALIDACJA- Ewelina Tokarska

ZAJĘCIA W RAMACH KSZTAŁCENIA SPECJALNEGO :

TERAPIA SI -Iwona Kresa

REHABILITACJA - Jolanta Pawlak

Zajęcia rewalidacyjne to odrębne zajęcia organizowane dla dzieci posiadających orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, wydane ze względu na niepełnosprawność. Z założenia mają na celu usprawnianie zaburzonych funkcji rozwojowych i intelektualnych. Podstawę prawną organizacji zajęć rewalidacyjnych dla uczniów niepełnosprawnych stanowi rozporządzenie MEN w sprawie ramowych planów nauczania.

Poniżej wymieniam niektóre ze znanych i często stosowanych metod, technik i sposobów postępowania rehabilitacyjnego z uczniem o specjalnych potrzebach edukacyjnych:

Integracja sensoryczna (SI) – terapia ma postać „naukowej zabawy” w której dziecko chętnie uczestniczy i ma przekonanie, że kreuje zajęcia wspólnie z terapeutą. Podczas terapii nie uczy się konkretnych umiejętności lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności, a one pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Terapeuta nie tyle kieruje zachowaniem dziecka ile kreuje takie wymagania by dziecko było w stanie na nie odpowiadać coraz bardziej złożonymi reakcjami adaptacyjnymi. Terapia SI nie jest wyuczonym stale powtarzanym schematem ćwiczeń, ale jak niektórzy piszą sztuką ciągłej analizy zachowania dziecka i permanentnego odbioru oraz modyfikacji stosowanych zachowań.

Metoda Dobrego Startu – ma wszechstronne zastosowanie w pracy z dziećmi. Stosuje się ją w terapii i profilaktyce w odniesieniu do dzieci, których rozwój jest zaburzony – usprawniając nieprawidłowo rozwijające się funkcje oraz do dzieci o prawidłowym rozwoju psychomotorycznym. Jest to metoda rehabilitacji psychomotorycznej i zarazem metoda stymulowania tegoż rozwoju.

Terapia zabawą – H. Olechnowicz proponuje, by te skuteczne sposoby oddziaływania terapeutycznego, jakimi są zabawy objąć wspólną nazwą „metody wyzwalające”, gdyż ich celem jest wyzwolenie samorzutnej aktywności dzieci w dążeniu do samorealizacji.

Metoda Dennisona – ćwiczenia relaksacyjne i energetyzujące służące integracji półkul mózgowych w celu efektywniejszego działania. Jest prosta i sprzyja harmonijnemu rozwojowi – stosowana cierpliwie i wytrwale pomaga przezwyciężyć rozmaite trudności dziecka.

Metoda Ruchu Rozwijającego – V. Sherborne – zajęcia te stanowią element doskonałej zabawy. Dając chwile odprężenia stają się czynnikiem umożliwiającym rozładowanie napięć i tym samym obniżają spastyczność.

Program M. Frostig i D. Horne – program rozwijający percepcję wzrokową rozwija i integruje zdolność koordynowania ruchów gałek ocznych z precyzyjnymi ruchami ciała. Ćwiczenia te usprawniają dokładność, wytrwałość oraz koncentrację uwagi. Wykorzystuje się je w pracy z dziećmi z zaburzoną koordynacją wzrokowo-ruchową oraz praksją, czego dowodami są prace plastyczno-konstrukcyjne, graficzne a także udział i wykonywanie ćwiczeń ruchowych.

Edukacja Matematyczna – metoda E. Gruszczyk-Kolczyńskiej à uwzględnia rolę rozwoju emocjonalnego w zakresie osiągnięć matematycznych. Odporność emocjonalna kształtuje się na zasadzie hartowania w sytuacjach trudnych dla dziecka. Stwarza się sytuacje wyzwalające spore napięcia i zmuszające do wysiłku umysłowego a zarazem bezpieczne. Są one dostosowane do możliwości dziecka a zarazem fascynujące.

Arteterapia – terapia przez sztukę, to twórczy trening. Wykorzystuje proces tworzenia lub wynik tegoż procesu do wzbogacenia własnej osobowości. To metoda poznawania siebie, przygoda z tworzeniem oraz twórczym myśleniem.

Metoda Marii Montessori – jej zadaniem jest wspieranie twórczej aktywności dziecka oraz danie mu szansy na wszechstronny rozwój fizyczny, duchowy, kulturowy i społeczny. Rozwija w dziecku samodzielność i wiarę we własne siły, pozwala pracować nad osiąganiem długotrwałej koncentracji, wypracowaniem postaw posłuszeństwa opartego na samokontroli a nie zewnętrznym przymusie.

Muzykoterapia – to niewerbalna forma psychoterapii, umożliwia przeżycie i odreagowanie emocji oraz problemów. Pomaga ujawniać treści tłumione i werbalizowanie ich. Dziecko może poznać własne problemy oraz trudności innych osób, analizować je i szukać rozwiązań, co pozwala na łatwiejsze nawiązywanie kontaktów.

metoda Gimnastyki twórczej K. Orfa i R. Labana – ma ona na celu rozbudzenie sił twórczych i duchowych zanikających na skutek działań cywilizacyjnych. Wychodzi z założenia, że kultura fizyczna rozwija się w ścisłym połączeniu z kulturą rytmiczno-ruchową oraz kulturą słowa. Jej celem jest wyzwolenie tendencji do samoakceptacji i rozwijania własnej ekspresji twórczej. Wzbogaca doświadczenia psychoruchowe, daje możliwość twórczego działania oraz kształtuje zmysł estetyczny, dzięki czemu dziecko może działać współdziałać z partnerem oraz grupą.

Bajkoterapia – to terapia przez bajki. Czytając określone bajki można dziecku pomóc w wielu trudnych dla niego sytuacjach emocjonalnych. To także doskonała metoda relaksacyjna zyskującą na popularności dzięki swojej prostocie oraz efektywności, szczególnie we wczesnych okresach rozwoju. Ponadto wzbogaca wiedzę dziecka o sobie i świecie, a także pozwala redukować napięcie a także odbudowywać wiarę w siebie.

TUS /DRAMA – kształtuje umiejętności społeczne i intelektualne oraz pozwala na wyrażanie własnych uczuć, myśli i emocji. Pozwala przyjrzeć się sytuacjom problemowym i je rozwiązać oraz poszerzyć możliwości rozumienia postaw i zachowań innych ludzi, bo ukazuje motywy i konsekwencje określonych zachowań. Dzięki temu dzieci uczą się analizowania postaw innych i bardziej świadomie interpretują relacje międzyludzkie.